هوش مصنوعی می‌تواند طعم نمک و شکر را تشخیص دهد
تاریخ انتشار: ۱۶ مهر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۸۴۰۲۲۹
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از اینترستینگ انجینرینگ، «سوبیر گوش» یکی از مولفان این پژوهش می گوید: این دستگاه هنگام ردیابی نمک می تواند یون های سدیم را حس کند. این بدان معناست که ابزار قادر به چشیدن نمک است.
اسپاتارشی داس یکی دیگر از مولفان پژوهش می گوید: اگر فرد بتواند از بین تمام غذاها یک گزینه را انتخاب کند، احتمالا به سراغ غذاهای مورد پسندش می رود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
این محققان با الهام از شیوه چشیدن غذا در انسان ها، یک مدار چشایی ابداع کردند که رفتارهای غذا خوردن در انسان را تقلید می کند.
آنها برای تقلید چشایی انسان، یک نسخه ساده بیومتریک از این فرایند را ابداع کردند که شامل یک زبان و یک غشای چشایی الکترونیک است که با مواد ۲ بعدی ساخته شده بودند. پرزهای چشایی نیز شامل حسگرهای الکترونیکی کوچک و گرافنی قادر به ردیابی گاز یا مولکول های شیمیایی هستند. ابزار مذکور با کمک آنچه گفته شد نمک یا شکر را ردیابی کرد.
بخش دیگر مدار از نوعی ترانزیستورهایی استفاده می کند که سیگنال های پیشین را با کمک دی سولفید مولبیدیم به یاد دارد و «ممترانزیستور» (memtransistor) نام دارد. این روند به محققان اجازه می دهد تا یک غشای چشایی الکترونیک طراحی کنند که عصب های گرسنگی مبتنی بر فیزیولوژی را با اعصاب اشتها مبتنی بر روانشناسی و یک مدار تغذیه بهم متصل کند.
در این تحقیق آمده است: فیزیولوژی و روانشناسی هر دو نقش های مهمی در رفتار انسانی، تصمیم گیری در مغز و فرآوری اطلاعات حسگر دارند. این امر نشان می دهد یک ارتباط فیزیکی بین فیزیولوژی و روانشناسی وجود دارد. عوامل انگیزش این فعالیت های عصبی در ذهن ما شکل فیزیکی یا فیزیولوژی دارند، حال آنکه وضعیت روانی فرد نقش تنظیم کننده را دارد.
داس در این باره می گوید: تمرکز اصلی فعالیت ما انتقال بخش احساسی هوشیاری به هوش مصنوعی بود. احساس حوزه ای وسیع برای محققان حوزه روانشناسی است. اما مدل های ریاضی و مجموعه های مختلف داده برای مهندسان رایانه برای مقاصد طراحی اهمیت دارند. رفتار انسان را به راحتی می توان رصد کرد اما اندازه گیری آن کاری مشکل است و به همین دلیل تقلید آن در یک ربات و هوشمندسازی آن از لحاظ احساسی کاری بسیار دشوار به حساب می آید. هیچ راه واقعی برای انجام این کار وجود ندارد.
محققان امیدوارند کانسپت هوش هیجانی چشایی که آنها سعی کردند در تحقیقات خود معرفی کنند به توسعه سیستم های هوش هیجانی دیداری، صوتی، لمسی و بویایی برای کمک به هوش مصنوعی آینده به کار روند.
کد خبر 5905712منبع: مهر
کلیدواژه: تحقیقات علمی هوش مصنوعی نوآوری صنعت غذا حسگر حاکمیت سایبری شرکت های دانش بنیان ماهواره تحقیقات علمی تولید دانش بنیان وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات سازمان فضایی ایران معاونت علمی فناوری و اقتصاد دانش بنیان ریاست جمهوری نوآوری فناوری فضایی هوش مصنوعی بومی سازی گوگل جایزه نوبل
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۸۴۰۲۲۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
مغز انسان به شکلی بی‌نظیر شبیه‌سازی شد
دانشمندان هلند و کره جنوبی به تازگی دستگاهی به نام «ممریستور یونترونیک(مقاومت حافظه)» یا به عبارت دیگر سیناپس مصنوعی ساخته‌اند. این دستگاه که کمی قطورتر از موی انسان است، بخشی از مغز را شبیه‌سازی می‌کند که به ما در فکر کردن و یادگیری کمک می‌کند. این اولین باری نیست که دانشمندان تلاش می‌کنند دستگاهی ایجاد کنند که می‌تواند شبیه مغز انسان فکر کند، اما این دستگاه خاص است، زیرا مانند دیگر دستگاه‌ها ساخته نشده بلکه مانند مغز ما ساخته شده است.
به گزارش ایسنا، این دستگاه مغز مانند چیست و چرا تا این اندازه خاص است؟ ممریستور یونترونیک دارای یک کانال میکروسیال مخروطی است که داخل آن محلولی از نمک(کلرید پتاسیم) محلول در آب قرار دارد.
به نقل از دیجیتال‌ترندز، هنگامی که دستگاه سیگنال الکتریکی دریافت می‌کند، یون‌های موجود در محلول آب از کانال به سمت بالا حرکت می‌کنند و موقعیت خود را تغییر می‌دهند و این حرکت بر چگالی و هدایت یون تأثیر می‌گذارد. این اساسا میزانی که ممریستور می‌تواند الکتریسیته را هدایت کند، تغییر می‌دهد که به نوعی شبیه به نحوه اتصال سلول‌های مغزی قوی‌تر یا ضعیف‌تر بر اساس تجربیات ما است.
این ممکن است نزدیک‌ترین مدل به نحوه عملکرد مغز ما در یک محیط مصنوعی باشد و با تلاش‌های قبلی متفاوت است، زیرا کاملا از آب و نمک ساخته شده و برخلاف مدل‌های قبلی سیلیکون و فلزات ندارد.
اگرچه ممریستورها در پلتفرم‌های متداول مختلفی استفاده شده‌اند، اما با مغز انسان متفاوت هستند زیرا تنها به یک منبع اطلاعاتی مانند الکترون‌ها متکی هستند و فقط به ورودی‌های الکتریکی پاسخ می‌دهند. این با نحوه عملکرد سیناپس‌ها در مغز ما متفاوت است، زیرا سیناپس‌ها می‌توانند برای انجام کار به سیگنال‌های الکتریکی و شیمیایی تکیه کنند.
کاربردهای فعلی هوش مصنوعی، حتی پیشرفته‌ترین آنها، توانایی تفکر مستقل مانند مغز انسان را ندارند. در همین حال، مدل‌های زبانی بزرگ(LLM)، در حالی که ممکن است شبیه به مغز ما به نظر برسند، فقط مجموعه‌ای از کلماتی هستند که افراد دیگر و ماشین‌ها بیان کرده‌اند. توانایی آنها در خلقت ناشی از یادگیری از انسان است و نه از توانایی آنها در تفکر مستقل.
این تحقیق که توسط محقق دکتری تیم کامسما(Tim Kamsma) رهبری می‌شود، نتیجه مشترک کار انجام شده توسط دانشگاه اوترخت در هلند و دانشگاه سوگانگ در کره جنوبی است. این اولین بار در نوع خود است که از کانال‌های یونی سیال برای شبیه سازی مکانیسم‌های پیچیده مایع در مغز استفاده می‌شود. با این حال، به رغم این جهش، دستگاه‌های ممریستورهای یونترونیک هنوز در مراحل ابتدایی خود هستند و استفاده از آنها برای ساخت رایانه‌های نورومورفیک(neuromorphic) هنوز نیاز به پیشرفت دارد.
ساخت چنین دستگاه‌هایی پله‌ای برای عصر بعدی هوش مصنوعی است.
انتهای پیام
افزایش ۳۵ درصدی حقوق بازنشستگان حداقل بگیر/کمترین حقوق آن ها ۱۰ میلیون تومان می شود